BİZE ULAŞIN
Haziran ayında IŞİD'in eline geçen Musul, radikal İslamcıların katı kuralları altında yaşıyor. Musul'da yaşayanların tuttukları günlükler, hayatın akışını anlatıyor. Günlük sahiplerinin isimleri güvenlikleri gerekçesi ile değiştirildi.
5 Kasım 2014 Nizar'ın güncesi:
(Editörün notu: IŞİD Musul'u ele geçirmeden önce kentte dünyanın en eski Hristiyan toplumlarından olan Ezidiler yaşıyordu. IŞİD'i gelişi ile kentten kaçmak zorunda kalan Ezidilerden geriye kalanlara ise din değiştirme ya da bunun yerine vergi ödeme talimatı verildi, aksi halde, ölümle karşı karşıya kalacaklardı.)
Musul'da Hristiyanlara ait olan ve IŞİD üyeleri tarafından ele geçirilmemiş, yağmalanmamış, tamamiyle soyulmamış tek bir ev kalmadı. Kalan son süpürge sapına kadar.
Bazı IŞİD üyeleri Hristiyanların evlerinde kalmaya başladı. Evdeki her şeyi sanki kendilerininmiş gibi kullanmaya başladılar.
Ezidiler ve Hristiyanlar sanki düşmanlarıymış gibi onlardan kalan alanları savaş ganimeti saydılar ve böylece bizim mahallelerimizde de yük olmaya başladılar.
Hristiyan ve Ezidilere arkadaşımız demeye utanır olduk. Artık onlara telefon bile edemezmişim gibi geliyor, sanki onlara karşı işlenen iğrenç suçlardan ben, ailem ya da arkadaşlarım sorumluymuş gibi.
Yakınlarımda bulunan bir Hristiyan evini işgal eden IŞİD üyelerine selam vermemeye karar verdim. Onların o kötü suratlarına bakmaya dahi tahammülüm yok.
Hava saldırıları sırasında kaçıyorlar
Koalisyonun hava saldırıları sırasında nasıl davrandıklarına dikkat ettim. İşgal ettikleri evlerdeki ışıkları hemen söndürüyorlar ve çaldıkları arabalara binip bilinmeyen bir yöne doğru sürüyorlar.
Hava saldırıları bittiği anda da geri dönüyorlar. Arkadaşlarımdan biri, onlardan birine sormaya cesaret etti, "Hava saldırları sırasında neden kaçıyorsunuz?" dedi.
IŞİD üyesi hava saldırılarının oturdukları evleri hedef almasından korktuklarını, çünkü evlerini işgal ettikleri Hristiyanların, koalisyona, yerlerini söylemiş olabileceklerini söyledi.
Başka bir arkadaşım bir IŞİD üyesi ve ailesi tarafından işgal edilen bir evin yakınına gelip orada neler olup bittiğine bakmaya çalıştı, ama kapıyı hiçbir zaman açık bırakmadıkları için birşey göremedi, bahçeye çıktılarında bile konuşmuyorlar.
Arkadaşım ve ben söz verdik, bu iş sona erdiğinde, şehrimiz pislikten temizlendiğinde, Hristiyanlara ait bir evi eski haline kavuşturacağız. Böylece dünyaya ya da en azından Hristiyan arkadaşlarımıza, bunu onlara yapanların herhangi bir dine bağlı olmadıklarını göstereceğiz.
