BİZE ULAŞIN
İtalya’dan bulunan donörden alınan ilikle yaşama tutunan ve oğluna kavuşan Gamze, kullandığı ilaçların bağışıklık sistemini çökertmesi yüzünden sağlık durumunun kötüleşmesi üzerine kaldırıldığı hastanede hayatını kaybetti.
İzmir’de mutlu bir evliliği olan bankacı Gamze Akbaş, 2009 yılında yakalandığı lösemiden, kendi vücudundan yapılan nakille hayata bağlanmaya çalıştı. Ancak beş yıllık bekleme süresi içerisinde hastalığı ikinci kez nükseden Gamze’yi, oğluna bıraktığı “Oğlum Atakan için yaşamak istiyorum” mektubuyla tüm Türkiye tanıdı ve lösemi hastalarının sesi oldu. 20 bin kişi ona ilik verebilmek için kan verdi. Yapılan tetkikler sonrasında İtalya’da buluna donörden alınan ilikle Gamze Akbaş, yaşama tutundu. Çok sevdiği oğlu Atakan’a, eşi Emrah’a kavuştu.
KULLANDIĞI İLAÇLARLA VUCUDUN BAĞAŞIKLIK SİSTEMİ ÇÖKTÜ
Gamze Akbaş'ın mutluluğu kullandığı ilaçların vucudunda yarattığı tahribatla kısa sürdü. Tedavi sürecinde, kullanılan ilaçların ve tedavi yöntemlerinin vücudunu yorgun düşürmesiyle, Gamze’in akciğerlerinde de sorun çıktı. Vücudun bağışıklık sisteminin çökmesi üzerine bir dizi rahatsızlık nedeniyle hastaneye kaldırılan Gamze Akbaş, bugün, akşam saatlerinde hayatını kaybetti.
KARŞIYAKA’DA TOPRAĞA VERİLECEK
Acı haber, yakınlarını ve onun hayata bağlanmasıyla sevince boğulan hemen herkese büyük üzüntü yaşattı. Gamze Akbaş’ın cenazesinin, yarın Karşıyaka Ali Gültekin Camisi’nde öğle vakti kılınacak cenaze namazının ardından Doğançay Mezarlığı’nda toprağa verileceği öğrenildi.
SOSYAL MEDYADA KAMPANYA
O günlerde ilik nakli için donör aranmaya 13 Şubat 2012 pazartesi günü başlanacağı duyuruldu. Twitter, Facebook gibi sosyal paylaşım sitelerinde en çok tartışılan, konuşulan konu Gamze Akbaş’ın sağlığına yeniden kavuşma çabaları olurken Ozan Güven, Hande Yener, Ezgi Mola, İlkay Akkaya, Berna Laçin, Işın Karaca, Okan Bayülgen gibi pek çok ünlü isim Gamze’nin çığlığını takipçilerine duyurdu. ’Seninleyiz Gamze’ adlı sayfaların dışında onlarca blog da oluşturuldu ve ilik donörü olmak için yapılacak başvurularda yığılma olmaması için bile ’organize olup liste oluşturma’ çalışmaları yapıldı. Gamze Akbaş’ı destekleyenler yattığı hastaneye kart, destek mesajı gönderdi...Binlerce kişi kan vermek için sıraya girdi.
"SEYAHATE GİDEN ANNE GİBİYİM”
Gamze Akbaş’ın o günlerde oğlu Atakan için kaleme aldığı ’Seyahate giden anne gibiyim’ başlıklı yazısı şöyleydi:
“Bu yazıyı yazarken sabredeceğim ağlamamak için.
Aynı başlıkta yazdığım gibi hissediyorum kendimi, ama belli ki benim seyahatim bayaca uzun sürecek. İster bir annenin vasiyeti deyin bu yazılanlara, ister gözü arkada kalmasın diye aklından geçenleri sıralıyor deyin.
İyiydim gerçekten 2 hafta önceki düşüşü, laboratuar değerleri yanlıştır umudunu yaşıyordum, Dr.’um da öyle inandırmıştı. Ama değilmiş, artık mikroskop altında da değerlerim hızla düşüyor. Maalesef kağıt üstündeki gerçekler doğru… Diş etlerim çekilmeye başlıyor diyince zaten, salı günü kemik iliğine bakalım dedi. Nefesi kesildi adamın ama, sen çok ağladın karşımda benim de ona moralim bozuldu dedi. Nasıl ağlamam öyle bir derdim var ki içinden çıkamadığım nasıl ağlamam. Evladım ne olacak Dr.’um dedim. Sıkıntılı günlerin gelmesine ağlamıyorum, benim derdim evladım dedim.
“EVET EVLADIM TEK DERDİM”
Herkesin Atakan’a çok iyi davrandığı kesin, hatta davranacağı da. Annem, babam, kardeşim en başta hatta Emrah kendini toplayana kadar Atakan ilk dönemlerde kiminle kalır. Sevdiği alıştığı insanları yanında göremeyince ya da gördüklerinde ağlayan gözlerle gördüklerinde n’apar yavrum. İş seyahatine giden bir anne defalarca kafasından geçenleri söyler, yavrusunun bir şeyi eksik kalmasın diye.
Eskişehir’e göderirler belki biii süreliğine orası da çok soğuk, keşke annem göndermese.
Kalbi kırılırsa anlarlar mı?
Dudakları beyazlamış biraz, benzi sarı gibi gözüküyor deyip hemen kan testi yaptırmaya götürürler mi?
Anneyi sorduğunda ne cevap verirler?
Meyveler, sebzeler defalarca sirkeli suyla yıkanır mı?
Marketten alınanların özellikle Atakan’nın yiyeceklerinin son kullanma tarihlerine her defasında unutmadan kim bakar?
Her akşam ılık sütünün içilmesi, dişlerinin fırçalanması atlanılmaz mı?
Günlük taze meyve suyu sıkılır mı mevsim meyvelerinden?
Terleyince üşenmeden anında atlet değişir mi?
Nelerden mutlu olur diye düşünülür mü?
Değişik kitapları kim araştırır, kim alır peki?
Bıkmadan sıkılmadan kim oyun oynar onunla?
Bıkmadan sıkılmadan saçlara cici yapmasına kim izin verir?
Gideceği okuldaki eksiklikleri kim farkeder?
Öğretmeniyle sürekli yakın diyaloğa kim girer. O özel biii öğrenci iyi bir gözleme ihtiyacı var annesini kan kanserinden kaybettik der.
Evde televizyon seyretmeyip kim aktivite yapar el becerisi gelişsin diye hem de hergün?
Kendi çocuğuna ya da çocuklarına sabır gösteremeyen insanlar, Atakan’ıma nasıl sabır gösterir?
Bir varmış, bir yokmuş. Ömür bu iki kelime arasında geçen zaman. Zamansa bazen dost insana, bazen düşman. Bize düşman oldu.
Emrah’ım canım sevdiğim. Çok üzdüm seni en fazla kötü günlere, seninle göğüs gerdik. Hakkını helal et. Bundan sonra işin daha da zor olacak. Ama sana güvenim tam. Bir kaç gün önce demiştin ya bana, ’Parkta oynarken bizi birisi seyretse deli bu adam der ama ben oğlumla çocukluğumu tekrar yaşıyorum’ diye. Hep öyle deli baba ol olur mu? O zaman Atakan yokluğumu daha az hisseder belki.
Evde demiştim ya ben, sana sevdiğim, ’Atakan seninle gerçekten iyi vakit geçiriyor hep gülüyor. Sen iyi bir babasın’ diye. Ben hep bişeyler öğretme çabasındaydım, sense eğlence, öyle olduğu için o kadar mutluyum ki hep mutlu ve onu güldüren babasıyla birlikte yaşayacak diye. Öğretmenler zaten öğretir öğrenmesi gerekenleri. Gülmek daha iyi bir ilaç. Onu da sen hep verdin ve vericeksin canım sevgilim.
Canım annem, canım babam, canım kardeşim. Hakkınızı ödeyemem şimdiye kadar çok emek verdiniz bize. Asıl şimdiden sonra sizlere daha çok iş düşüyor dimdik durup Emrah’a destek verme zamanı. Atakan başta ALLAH’a sonra Emrah’a sonra annem, babam, kardeşim size emanet.
Keşke herşey farklı olsaydı. Yaşam mutlu dolu günlerle dolsaydı.
Annem hediye kaban almak istedi. İstemedim çünkü seneye kışa çıkmam heralde.
Sabahleyin aradın annem.
Ne olur güçlü ol diye. Lütfen gel alalım dedin. İstemem annem dedim.
Ateşim var, öksürüyorum dışarı çıkmıcam dediğimde Atakan’ım koşarak geldi ne dedi biliyomusun: ’Ateşin olmasın, ne olur öksürme canım annem dayanamam sana’ dedi.
Telefonu kapadım çöktüm oğlumun yanına, ’Ben sana dayanamam merak etme geçer’ dedim. ’Geçsin annecim’ dedi. Dayancan annem diye haykırdım içimden.
Şuan ezan okunuyor. Yalvarırım rabbime evladım için bana yaşama şansı ver. Salı günü gireceğim operasyon sancısız geçsin, en önemlisi sonucu güzel gelsin. Çok bir şey istemem sadece sağlık. Ama artık o kadar yıkıldım, o kadar güçsüz kaldım ki. Savaşacak gücümü yitirdim. Emrah’ımın, annemin, babamın, kardeşimin gözünü yaşlı görmeye gücüm kalmadı.
Arayan eş, dost, akraba açamadım telefonları açamayacağım da. Biliyorum dualarınız benimle ama gücüm yok konuşmaya. Bir de tabi Atakan’ım anlamasın durumu diye.
Salı gününün güzel geçmesini bu kadar umutsuzluğun içinde yinede umut ediyorum.”
