Eskiden ne Facebook bilirdik ne de Twitter. Ne Kim Kardashian'ı tanırdık ne de Jhony Deep'i. Bi Angelina Jolie vardı bir de Brad Pitt. Pepe ile Cailou ile büyümedik biz... Pokemonlarla büyüdük. Havalı çocuk demek, Facebook'ta 1000 tane arkadaşı olan, durumlarını 2000 kişi beğenen değildi. En çok kimin tasosu varsa, oydu bizim en havalımız. Kaldırımlarda toz içinde kalırdık, dizlerimiz kanardı mesela. Sehpaları ters çevirip içine oturur sonrada kendimizi iterdik. İp atlardık saatlerce.... Kaslı yakışıklı erkekler ; güzel kadınlar felan değildi hayalimizdeki insanlar. Anne ve babalarımızdı... Hep onlar gibi olmak isterdik, hep onlara özenirdik, Eskiden gerçek olmadığını bildiğimiz halde bir tek "Öcü"lerden korkardık biliyor musunuz? Şimdi ise insanlar gölgelerinden bile korkuyorlar. Nerde o kaldırımlarda taso oynayan çocuklar? Nerde bisikletin arka tekerleğine pet şişe sıkıştırıp motor sesi çıkaran çocuklar? Evine ekmek götürebileni "erkek" bilirken, şimdi bakıyorum da, sigara içip, kızl