İnsanlar ilk kez köpekleri evcilleştirmeye başladıklarında, en önemli amaçları onları avcılıkta ve toplayıcılıkta bir yardımcı olarak kullanmaktı. Bazı yavrular bu konuda diğerlerinden daha iyiydi ve bunlar bu özelliklerini korumaları için daha çok beslenirdi.
Bugünlerde ise bazı köpekler oyun oynamak için deli olurken – mesela av köpekleri ve spanyeller- bazılarının ırk veya kişilik olarak oyuna karşı hiçbir ilgileri yok. Ancak bir köpek genetik olarak bu etkinliğe uygun hale gelmişse, yakalamaca oynamayı sevmeleri için fazla zaman harcamaya gerek yok.
“Korkunç Köpekleri Eğitmek Ve Onlarla Yaşamak İçin Bir Kılavuz” kitabının yazarı Debbie Jacobs’un yazdığı gibi “Tüm bu davranışlar kendi kendine güçleniyor, bunun anlamı köpeklerin bu davranışlar sonucu kendini iyi hissetmesi. Davranışı sergiledikleri için onları ödüllendirmeye gerek yok. Eğer futbol oynamayı seviyorsanız bundan para kazanmasınız bile futbol oynarsınız. Çünkü bunu yapmak size iyi hissettirir. İşte bu durum köpekler için de geçerli.”
Kimyasal anlamda ise, yakalamaca oynayan köpekler çoğunlukla ‘koşucu coşkusu’ olarak bilinen, insanların egzersiz yaparkenki deneyimlerine benzeyen şeyler yaşıyor. Beyinleri, ödül bölgesini gıdıklayan sinirsel iletim kimyasalları salgılıyor ve bu da onların aktiviteye eğilimini artırıyor.
Bunların hepsinin yanında, köpek en çok istediğini de almış oluyor: Tam bir ilgi. Sözel ve fiziksel ödüller, hatta belki çimler üzerinde insan arkadaşıyla eğlenceli bir yuvarlanma onlar için ayrıca bir ödül.