Sporcuların genel kuvvet, dayanıklılık, fiziksel kondisyon, hız ve çeviklik içeren özelliklerine yönelik kullanılan temel tabir atletizmdir. Ancak atletizm tüm spor branşlarında yer alabilen fiziksel form durumuyla sınırlı değildir. Atletizm genel kullanımın dışında özgün bir spor branşıdır. Atletizm branşı altında çeşitli fiziksel özelliklerin güçlendirilmesine dayalı farklı disiplinler mevcuttur.
Atletizm branşları koşma, atma, atlama ve yürüyüş disiplinlerine ayrılır. Her disiplin kendi içerisinde de alt başlıklara ayrılmaktadır. Bunun sebebi atletizm branşlarının belirli bir alanda en yüksek sportif performans için maksimum odaklanmaya sahip olmasıdır. Koşu branşları arasında yer alan sprintler patlayıcı gücün anaerobik performansın zirve noktaları arasında yer almaktadır.
Atletizm sprint; kısa mesafelerde en yüksek hıza ulaşmayı hedefleyen bir türdür. Atletizmde kısa mesafe koşusu belirli bir mesafeyi insan sınırlarını zorlayan bir hızda geçmeye odaklıdır. Sprint koşularında patlayıcılık ön plandadır. Bu özelliği ile anaerobik bir türdür. Anaerobik sporlar oksijensiz olarak vücudun enerji tüketmesi esasına dayanır.
Sportif eylem sırasında yoğun miktarda enerji oldukça kısa sürede kullanılır. Bu durum üretilen kuvvet miktarının yüksek ancak sürekliliğinin düşük olmasına sebep olur. Sprint yarışları da anaerobik bir tür olarak sporcu kapasitesinin maksimum performansta sergilenmesine odaklanır. Ortaya çıkan kuvvet ve hız uzun mesafeler için ideal değildir. Sprint yarışmaları 100, 200 ve 400 metrelerde koşulur ve olimpiyat oyunlarında yer alır.
Sprint koşuları kısa mesafelerde yapılır. Kapsamlı bir biyo-mekanik süreçtir. Öncelikle vücut pozisyonu önemlidir. Kollar 90 derecelik açıda ve ritmik biçimde sallanmalıdır. Bu hem vücut dengesi hem de aerodinamik direncin kırılması açısından önemlidir. Adımlar uzun ama kontrollüdür. Mesafeyi kat ederken enerji tasarrufu sağlanıp sakatlık ihtimalinin düşürülmesi hedeflenir. Hava direncine karşı başlangıçta baş eğik tutulur ve hızla beraber dikleşir. Sprintlerin en kritik kısmı nefes alımıdır. Nefes alışının ritmik, kısa ve hızlı olması gerekir.
Sprintin en kritik anı başlangıç anlarıdır. Maksimum hıza ulaşmayı hedefleyen bir tür olmasının yanı sıra en hızlı süreyi elde etmek önemlidir. Bu açıdan başlangıç aşamaları koşucuların en fazla süre kaybedebileceği anlardır. Başlangıç aşamasında koşucu, başlangıç bloklarına ayaklarını yerleştirir. Başlangıç bloklarına ön ayak, blokların biraz ilerisine ve arka ayak geriye konur. Vücut öne eğik ve baş aşağıdadır. Hazır işaretiyle birlikte koşucu yaydan çıkan ok gibi ileriye atılır. Bu patlayıcı gücün en fazla kullanıldığı andır.
Başlangıçtan sonraki "hızlanma fazı" koşucuların vücutlarını dikleştirdiği ve hızlarını kademeli olarak arttırdığı andır. Bu noktada patlayıcı güç yerini el ve kolların ritmik birleşimiyle aerodinamik bir ivmeye bırakır. Maksimum hıza ulaşıldıktan sonra hız koruma devreye girer. Sprint gibi yoğun enerji tüketen anaerobik bir sporda yarışmalar bu evrede belirlenebilir.
Koşucu için vücudunun doğal reaksiyonu olan yavaşlama arzusu kontrol altında tutulmaya çalışılır ve bitiş çizgisine dek sürdürülür. Bitiş çizgisinde baş kısmı öne uzatılarak milisaniyelik bir fark kazanılmaya çalışılabilir.