One Minute Postmodern Darbe!

Dün akşam okuduğum bir haber beni çok şaşırttı desem yalan olur. Haberde 28 Şubat post-modern darbesinin aslında irtica ile mücadele için yapılmadığı, amacının İsrail’le Türkiye arasındaki zayıflayan ilişkileri kuvvetlendirmek olduğu belirtiliyor. Vatanseverlik bu olsa gerek. Memleketi 300 milyar dolar zarara uğratan ve on beş yıl geri bırakan darbe bir ülkenin sırtını sıvazlamak için yapılmış. O dönem adı geçen ülkeden milyarlarca dolarlık silah alınmış.

28 Şubat post-modern darbe, yani acıtmayan, soft darbe anlamında yutturulmuş bize. Hem neden acıtsın ki hedefi irtica. Yoksa memleket Fadimelerden, Müslümlerden, Kalkancılardan geçilmez olacaktı. Elinde asaları, sokakları aczimendiler işgal edeceklerdi. Gördük işte hepsi kayboldu, aynı 12 Eylülde anarşinin bıçakla kesilircesine anında bittiği gibi, sırra kadem bastılar.

Bir zamanlar satanistler türemişti memlekette. Güzel sanatlarda okuyan bir arkadaşım Racim diye satanist bir tipin kendilerine çıplak modellik yaptığından bahsetmişti. Sonra duyduk ki aynı Racim hidayete ermiş aczimendi oluvermişti. O zamanlar anlam verememiştim bu duruma, yeni yeni anlıyorum böyle tek kullanımlık karakterlerin darbeleri meşru göstermek adına işbirlikçi medyaya peşkeş çekildiğini.

Şanlı tarihimizde, şartlar olgunlaştırıldığında tüm darbeler meşrulaşmış demektir. Dekor hazırlanmış, ışık, ses çok iyi ayarlanmış, afişler çok özenle hazırlanmış ve perde… Seyirci memnun halinden, memleket kurtarıldı iç tehditlerin elinden. Böyle zannediliyor ama durum göründüğü gibi değil. Halinden memnun olanlar, yüzdesi düşük kalburüstü takımı. Rejimin sahibi onlar, halk çağdaş köle. Bu memlekette rejimin sahipleri mutlu olsun, hakimiyeti kaybetmesinler diye sürekli saçma sapan , hayal ürünü iç tehditler, dış tehditler üretildi. Öcülerimiz hiç eksik olmadı. Nedense benim gibi sıradan insanların öcülerle sürekli bir ortak paydası vardı. Süngüleri hep ensemizde hissettik.

Bugün 28 Şubat sorgulanıyor, eski defterler tozlu raflardan indirilmeye başlandı. Bin yıl sürecek diye ümit edenler ifade veriyorlar. Kimileri intikam alınıyor diye yaygara kopartıyor ama intikam hissi insanın fıtratında var, engel olunamaz. Eşi başörtülü, gümüş yüzüklü, tesettürlü ve namaz kılıyor diye acılara sürüklenenler de insandır. Onların acılarının hesabını sormaları intikam almaksa, bırakın alsınlar. Yaptıkları kimsenin yanına kalmasın. Yeşil sermaye diye ocaklarına incir ağacı dikilenler bırakın hakkını arasın, bu intikamsa intikamlarını alsınlar. Sonuçta bu bir yargı sürecidir, kimse kendi adaletini kendi eliyle tesis edemez. Kimse bu durumdan rahatsız olmamalı, yargıya taşınmış bir konuyu rayından çıkarmaya çalışmamalıdır.

Başbakanımız one minute dediğinde irtica yüzünden yapıldığını zannettiğimiz bir darbeye bi dakka demiş, haberimiz yokmuş. Post modern darbeciler onca zahmete katlanıp, halkının üzerine tank sürmüş İsrail’le aramız düzelsin diye… Başbakanına sövmüşler, komutanlarının yakasını toplamışlar, binlerce insanı sürgün etmişler, görevden almışlar, andıçlamışlar… Bunca fedakarlık Davos’ta kendisine oynanmaya çalışılan oyunu, kirli tezgahı Başbakanımızın fark edip bozmasıyla araya gitmiş. İngilizce iki kelime, koskoca kudretli paşaların alın teri, elemeği darbelerinin mahsulünün dibine kezzap suyu dökmüşte, bizim yeni haberimiz olmuş. İsrail’le ilişkilerimiz bunca emeğe rağmen bozuluvermiş.

Yazıklar olsun, bu memleketin ekmeğini yiyip, değerlerini başka ülkelere peşkeş çekenlere. Yazıklar olsun batılı hak gösterip mazlumların hakkını yiyenlere. Yazıklar olsun namlusunu milletine çevirenlere!