Cem Karaca, Anadolu’yu bir sahneye çıkardı. O yalnızca türküleri rock ile buluşturmadı; onların içine sinmiş kederi, yoksulluğu, isyanı da aldı, bağırarak dile getirdi. O şarkılar, memleketin ruh haritasını çizdi.
Onun için müzik bir eğlence değil, bir direnişti. “Tamirci Çırağı” sadece bir aşk hikâyesi değil, sınıf meselesinin en sade anlatımıydı. “Resimdeki Gözyaşları” ağlamakla yetinmeyenlerin marşıydı. Ve “Bu Son Olsun”, ne zaman dinlesek hâlâ içimizde bir şeyleri hareketlendiriyor.
O, umut verirken bile gerçekçiydi. “Bindik bir alamete, gidiyoruz kıyamete” derken bir hiciv değil, bir durum tespiti yapıyordu. Onun şarkıları umutlu olduğu kadar uyarıcıydı da. “Raptiye Rap Rap” bir karikatür gibi görünse de altında sert bir eleştiri taşıyordu. Cem Karaca, mizahla direnişi birleştirebilen ender sanatçılardandı.
Sahneye çıktığında eğilip bükülmeyen, duruşuyla konuşan bir adamdı. Onun duruşu, sadece siyasi değil, insaniydi de. Halktan yanaydı, ezilenden yanaydı. Ve bu yüzden zaman zaman ağır bedeller ödedi. Ama hiç geri adım atmadı. Her zaman kendisi kaldı.
Cem Karaca'nın gücü, sadece müziğinde değil, kelimelerinde saklıydı. Onun şiir gibi akan şarkı sözleri, bir edebiyatçının kaleminden çıkmış gibi duruyordu. Her bir satır, düşünülmüş, tartılmış, hissettirilmişti. Ezbere değil, yaşanarak yazılmışlardı.
Bugün yaşasa, sosyal medya çağında ne yapardı, nasıl bir dil kullanırdı? Belki bir YouTube kanalında gençlerle tartışır, belki hâlâ konserlerinde “yahu çocuklar” diyerek söze başlardı. Ama ne olursa olsun, bir şeyi değiştirme çabası hiç bitmezdi. Cem Karaca yaşasaydı, bugünün sessizliğinde yine o en yüksek sesle konuşanlardan olurdu.
Cem Karaca'nın ardından geçen yıllar, onu eksiltmedi; tam tersine, daha da büyüttü. Bugün onun yokluğunu müzikten çok, düşüncede hissediyoruz. Şarkıları hâlâ canlı ama o şarkıların ruhu taşıdığı mesajı anlayan kaç kişi kaldı, orası meçhul.
2004 yılında aramızdan ayrıldığında, ardında kalan sessizlik... Çünkü Cem Karaca sadece şarkı söyleyen biri değil, bir çağrıydı. Şimdi biz o çağrıyı artık sadece eski kayıtlarından duyuyoruz. Ama içimizde hâlâ bir şey söylüyor: “Durun kalabalıklar, bu cadde çıkmaz sokak…”
markasıdır.
Haber Gönder
