Buraya ilk geldiğimde en çok dikkatimi çeken şeylerden birisi çocukların ellerini, kollarını sallayarak, deftersiz, kalemsiz, bisikletlerine atlayarak okula gitmeleriydi. Gözlerimi alamazdım okul bahçesinde oynayan, oradan oraya koşan mavi gözlü, sarışın çocuklardan.
Bu ülkede çocuk olmak, mutlu olmak için yeterli olsa gerek, derdim.
Masal kitaplarında gördüğüm süt içen, renkli çoraplı, pembe etekli kızlar gelirdi aklıma onlara bakarken. Sırf bu görüntü için bile olsa, burada kalmaya değer derdim. Yazıklanırdım, her kıssadan bir hisse çıkarmakla geçirdiğim çocukluğuma.
Bir keresinde, öğretmen diz çökmüştü çocuğun birinin önünde. Onunla aynı göz hizasında konuşuyor, parmak sallamıyordu. Bahçede oynayan çocukların ceketlerinin düğmelerini ilikliyorlar, bir çocukla konuşur gibi konuşuyorlardı onlarla, bizdeki gibi, savaşa hazırladıkları küçük erlerle konuşur gibi değil.
Vatanı kurtarmaları, önemli adamlar olmaları gerekmiyordu. Çocuktular işte, bildiğimiz çocuk. Önce bir çocukluklarını yaşasınlar, deniyordu burada. Okuyacaklarsa eğer, okurlar zaten.
Hem mesleğin kötüsü olmaz. Yeter ki bir şey yapsınlar. Ne yaparlarsa zaten kendileri için..
Ailenin onuru için değil.
Kız çocuklarının güzel ve söz dinliyor olmasının önemi olmadığını, her oğlanın da hesabının kuvvetli olması gerekmediğini gördüm burada.
Çocukların bundan haberdar bile olmadıklarını, ebeveynlerin çocuk yetiştirme tarzındaki samimiyetlerini gördüm.
Evin içindeki yaşam biçimi ile dışarısı arasında büyük bir uçurum olmadığını, kapıdan dışarıya adımını atanın hemen düşüp bir yerlerini kıracağı korkusuna kapılmadıklarını anladım.
‘Neyi nasıl yapmazsam, ya da yapsam kimse çakmaz acaba’ ya kafa yormak yerine, konulan kuralların bir gereklilikten kaynaklanmış olabileceğini düşündüklerini, güvendiklerini gördüm.
Evlerinde, birbirlerine, konu komşuya, akrabaya, baba eve gelince takmak için kullandıkları maskeleri nereye sakladıklarını merak ettim önce ama zamanla anladım ki yoktu maskeleri.
Kullanmıyorlardı.
Ne misafir odaları vardı, ne oturunca bozulmasından korktukları koltukları ve en garibi de anlattığınız şeylerin arkasında, anlatılmayan esas hikayeyi aramaya yeltenmiyorlardı. İnanıyorlardı her anlattığınıza ve siz orada donup kalıyordunuz öylece.
Şaşıyordunuz onların nasıl olup ta bu kadar saf kaldıklarına, alnınızın damarını çatlatmaya gerek kalmadan ikna olmalarına..
Herhalde bugün ters tarafımdan kalkmış olacağım ki, Avrupa hayranlığı tadı veren, tek yönlü bir tablo çıktı ortaya ama gözlemlerimin bir kısmı UNICEF tarafından da tasdiklenmiş durumda.
29 gelişmiş ülkenin çocuklarının yaşam standardını inceleyen UNICEF, Hollandalı çocukların diğer ülkelerde yaşayanlardan çok daha fazla bir refah içinde yaşadıklarını tespit etmiş.
Hollanda’dan sonra Norveç gelirken, Romanya en sonda gelen ülkelerdenmiş. Hollandalı çocuklar dünyanın en mutlu çocukları yani. Daha doğrusu, mutlu olmamaları için hiçbir nedenleri yok.
