İstifamı verdim, restimi çektim. Artık beyaz yakali hayata veda ediyorum… Günlerce partiler düzenlendi gidişimin şerefine..
Kararlıyım bu seyahati yapmaya ,vazgeçmeyeceğim.
İlk uzun süreli seyahatim olacak. Tek kadın 6 ay boyunca, dilini kültürünü bilmediğim ülkelerde seyahat edeceğim. Yaparım ben n’olcak, deliyim çünkü..
Bangkok’a adım atmamla birlikte yolculuk başladı. Couchsurfing’den ev sahibimle buluşuyorum. Turkiye’de belki adımımı atmayacağım bir mahallede oturuyor. Arabayla gitmemize rağmen üzerimde hafif bir tedirginlik var. Eve varıyoruz. ev sahibimin sesi kısık, konuşamıyor. Yazarak anlaşıyoruz. Geç vardığım için dışarda geçirebileceğim sadece bir kaç saat var. Hiçbir araştırma yapmadan geldim, en ufak bir fikrim yok nereye gidilir. Bana hemen kısa bir yol tarifi veriyor ve evden gönderiyor. Gidiyorum dediği yere, yanlış mı geldim diye düşünüyorum. Her yer alışveriş merkezi. Daha ilk günden alışveriş merkezi görmek istemiyorum ki.. Ben lokal yaşamı, hadi hiç olmadı bir iki tapınak müze göreyim istiyorum. Deli gibi kilometrelerce sağa sola yürüyorum ama etrafta otel ve alışveriş merkezinden başka bir şey yok. Hayal kırıklığı ile eve dönüyorum. Hava karanlık, metro ile ev arasında yürüdüğüm mesafede kaç adet 3. sınıf pavyon var bilmiyorum. Biraz ürkek biraz meraklı gözlerle içerilere bakıyorum. Pek ilginç birşey göremiyorum.
Eve varıyorum, ev sahibim beni karşılıyor. Din ve felsefe üzerine kısık sesine rağmen muhabbet etmeye çalışıyoruz. Dini gorüşleri daha da rahatsız hissetmeme neden oluyor. Önyargılı olma Tuğçe, önyargılı olma diyorum ama oldum olası inancı kuvvetli insanlarla dünya görüşüm pek tutmamıştır.
Yatıyorum.
Kafamda binbir düşünce… 3 gün öncesinde insanların girmek için kapısında kuyruk olduğu bir firmada, Türkiye’nin en güzel şehirlerinden birinde calışıyordum. Her şeyi tüm imkanları gelen tüm teklifleri elimin tersi ile ittim. Müdürümle yaptığımız son konuşma geliyor aklıma.. Şuan yapayalnız hissediyorum ve yanımda kimse yok. Tüm arkadaşlarım orada kaldı. Okumuştum diğer insanların seyahatlerinin ilk günü yaşadıkları korku ve yalnızlık hissini ama bana olmaz sanıyordum. Geri dönsem?! “Denemeden dönme Tuğçe” diyorum sonra kendime. Daha hiçbir şey görmedin. Hiçbir şeyi tecrübe etmedin. Biraz süre ver kendine, baktın olmuyor o zaman dönersin.
Gezgin bir arkadaşımdan mesaj geliyor o anda. Naptın, nerdesin, vardın mı diye soruyor. Onunla yazışmaya başlıyorum. Korkularımdan bahsediyorum, beni rahatlatıyor. Olur öyle ilk gün gerginlik diyor. Biraz duruluyorum, uykum geliyor, uyuyorum.
Ertesi sabah gerginlik devam ediyor. Atıyorum kendimi sokağa, dolaşıyorum. Her adımda, her yeni yüzde, her lokmada, yeni yerler görme, keşfetme tutkusu sarıyor yeniden. Her geçen saniyede kendimi daha da iyi hissediyorum..
6 aylık seyahatimin üzerinden 1 ay geçmisken, bugün dönup baktığımda görüyorum ki; aslında hayatımın en iyi kararlarından birisiymiş gitmek. Korkular ise sadece kendi zihnimizde yarattığımız engeller ve bize dayatılan kalıplardan ibaret..
Bilinmeyen Rota'ya ait daha fazla içerik için sizi şöyle alalım.
