Takım sporlarında, bana soracak olursanız, oyuncular beşe ayrılırlar. En dipte, kötü oyuncular vardır. Eksiklikleri bellidir, giderecek meziyetleri yoktur ve yitip giderler. Onların bir tık üstünde, görev adamları durur. Bu oyuncular verilen rolleri iyi oynarlar. Antrenörlerin gözüne girecek kadar iş biliyorlardır, yeteneklerinin durduğu noktayı emekleriyle kapatırlar. Görev adamlarının bittiği yerde, iyi oyuncular başlar. Bu kategorideki sporcular, yeteneklidir, ama bir yerden falso vermiş ve potansiyellerine erişememişlerdir. Sonra büyük oyuncular gelir. Yaptıkları iyi bir şeyi, en iyi şekilde yapanlardır onlar. Özel adamlardır, gerektiğinde taşın altına el sokarlar, sorumluluk alırlar. En tepede ise efsaneler bekler. Onlar unutulmazdır, çünkü etraflarındaki herkesi de daha iyi yaparlar. İmkansızı başaran da, zoru kolay gösteren de onlardır. Tarih kitaplarına onların adları yazılır.
Warriors'ın Cavs'e 4-2 üstünlüğüyle biten 2015 NBA Finalleri'nde sahada iki takım vardı. Biri, yani Warriors'da bir büyük oyuncu (Curry), üç iyi oyuncu (Iguodala, Green, Thompson), birkaç da görev adamı vardı (Ezeli, Lee, Barnes). Diğer tarafta ise, sadece bir görev adamı (Mozgov), birkaç kötü oyuncu, bir de efsane. LeBron James.
Eğer Cavs bu seriyi kazansaydı, LeBron James'in gelmiş geçmiş en iyi oyuncu olduğu konusunda kimsenin aklında bir şüphe kalmayacaktı.
Basketbolu yakından takip etmeyen, ya da ilgilenmeyenler, bu seride maç başına neredeyse 30 küsur şut deneyen James'i bencillikle itham edebilirler. James daha önceki Cavs yıllarından da bu ithama aşinaydı zaten. Ama onun oyununu bilenler, James'in potaya gitmektense, ikili sıkıştırmayı çekip boştaki arkadaşını bulmayı her zaman tercih ettiğini bileceklerdir. James bunu çok yaptı bu seri boyunca. Verdiği paslar inanılmazdı. Mozgov ondan yediği ekmekle kariyer rekorunu bir NBA final maçında kırdı. Dellavedova, Smith, Thompson ve Shumpert gibi oyuncular ömrü billah görmedikleri boş atışları yakaladılar.
Ama yetmedi. Çünkü dediğim gibi, Cavs bir efsane adam ve birkaç kötü oyuncudan oluşuyordu. 
Stephen Curry'nin beşinci maçta takımın içinde kaybolup, dördüncü çeyrekte sazı eline alma lüksü vardı. Çünkü önceki üç çeyrek boyunca, o aktif dinlenirken, topu dolaştırırken skor üretebilecek Iguodala, Barbosa, Green gibi oyuncular vardı. Onların pili bitince, Curry çırpınan Cavs'in acısını dindirmek adına devreye girdi, fişi çekti.
James bunu yapamadı, çünkü James, altı maç, yirmi dört devre, toplamda belki on, belki on beş dakika dinlenerek oynadı ve hep devreye girmek zorundaydı.
Bu mecburiyet, James'e tek bir NBA finalinde hem sayı, hem ribaund hem de asist olarak bir numara olan tek oyuncu olma onurunu getirdi. Altı maçta 36.6 sayı, 13.7 ribaund, 8.8 asist ortalamsıyla oynadı James. Yarattığı onlarca boş atış heba olmasaydı, istatistiğini triple double da sonlandırabilridi. O kadar iyi oynadı ki, NBA tarihinde istisnası sadece bir kere yaşanmış bir kuralı deliyordu az daha. Kaybeden takımda olmasına rağmen, MVP oylamasında kendisine 4 oy çıktı.
Ama sorsanız, LeBron James dünyanın en mutsuz insanıdır, zira gelmiş geçmiş en iyi olmanın eşiğinden döndü. 
İki gözü olan herkes size şunu söyleyecektir, finalde sezonun en iyi takımına karşı 6. maça kadar direnen Cavaliers ekibi, LeBron'u çıkarttığınız zaman sopayla dürtseniz play-off göremez normal sezonda. Dellavedova ne demeye bir numara olabilmiş anlamak mümkün değil, Shumpert üç yaşındaki çocuğun yapmayacağı adam kaçırmaları yapıyor savunmada. J.R. Smith lütfedip yükseldiği iki çeyrek haricinde resmen acınası şutlar attı potaya. Mozgov görevini ifa etmesine rağmen, bu seride akıllara üzerine çifte sıkıştırma geldiği zamanki paniği ve pota altını terk etmeme eğilimi ile kazınacak. Thompson aldığı ribaundlar harici tek olumlu bir iş yapmış değil.
Gerçekten çok komik bir takım yani Cavs. Samimiyetle bir NBA final parkesinde olmayı hak etmeyecek adamlarla dolu.
Ve onların orada olmasının tek sebebi LeBron James. 
James eğer bu takımı, bu pespaye ekibi Love'sız ve Irving'siz şampiyon yapsaydı, o zaman şunu çok net bir şekilde söyleyebilirim: Kafalarda çok dönen Jordan vs. James kapışmasında, öyle bir öne geçerdi ki, tutan olmazdı, arkasına bakılmazdı. Jordan hiçbir şampiyonluğunu bu kadar eksik etek bir ekiple elde etmedi çünkü. Onun her zaman Pippen'ı, Kerr'i, Rodman'ı, Kukoc'u vardı. Onlar da Jordan olmasa belki bu kadar unutulmaz anılacak adamlar değillerdi ve elbette Jordan onları yüceltti. Ama emin olun, Dellavedova'yı Jordan da adam edemezdi.
Bu yüzden, James vs. Jordan kapışması, hâlâ bitmiş değil. Ama James, dün gece, bu münakaşayı sonsuza dek sonlandırma şansını kaybetti. Bu seri yedinci maça uzasaydı bile başka bir şekle bürünecekti tartışma. Tekrarlıyorum, şu hâlde bile sonlanmış değil. Ama bu seride James'in net ve geri dönülemez bir biçimde konuyu kapatma fırsatı vardı.
LeBron'un kaybettiği en büyük şey, net bir biçimde, budur.
