Tatlı su yatakları 1970 yılında keşfedilmişti. Petrol kuyusu açmaya çalışırken kazara keşfedilen bu yapıların boyutları ise bilinmiyordu. Hakemli bir bilimsel yayın olan Scientific Reports’da yayımlanan bir makalede, Columbia University araştırmacıları ve the Woods Hole Oceanographic Institution ekibi, 10 gün boyunca tatlı su havzasının haritasını çıkardı. New Jersey’den Massachusetts’e kadar olan alanı inceleyen araştırmacılar, elektromanyetik dalgalarla inceleme yaptı.
Elektromanyetik dalgaların tuzlu su ve tatlı suda farklı şekilde hareket etmesinden yola çıkan araştırmacılar, kıyının 80 kilometre kadar açığına uzanan ve yüzeyden 183 metre derinde başlayan bir tatlı su kütlesi buldu.
Buzullardan kalan bu tatlı su cepleri, topraktan sızan yeraltı kaynaklarından da besleniyor. Tam olarak tatlı su olmayan bu yapılar yine de okyanusların geri kalanına kıyasla çok daha az tuz barındırıyor. Haliye bu suları arındırmak ve içilebilir hale getirmek çok daha kolay ve masrafsız.
Araştırmanın baş yazarı Chloe Gustafson, “Aşağılarda izole alanlarda temiz su olduğunu biliyorduk ama ne kadar uzandığını ya da geometrisini bilmiyorduk. Bu, dünyanın geri kalanı için önemli bir kaynak olabilir.” dedi.
Genel yapıda yapılan incelemeler, bu türden oluşumların dünyanın dört bir yanında gözlemlenebileceğini ortaya çıkardı. Gelecekte yaşanması olası olan su krizi, doğru arındırma ve çevreye duyarlı yaklaşımlarla aşılabilecek gibi duruyor.
