Türk edebiyatının usta kalemleri hakkında birbirinden ilginç hikayeler anlatılmaya devam ediyor. Özellikle İkinci Yeni Edebiyatı’nın temsilcisi olan isimlerin özel yaşamlarındaki duygusal detaylar birçok şehir efsanesine konu oluyor. Bu hikayelerinden biri olan Dünya Ölmeme Günü’nü sizler için araştırdık.
İkinci Yeniciler bir 26 Mart akşamı eşleriyle ve sevgilileriyle sofrasında toplanmıştır. Masadaki kadınlardan biri, vücudunda gezen bir iğne olduğundan ve bunun kalbine saplanmasından korktuğundan bahseder. Turgut Uyar, büyük bir şişe ister garsondan; sonra masadaki herkese imzalatır. Şişeyi kadına verir ve der ki ‘’ Seneye bugün bu şişeyi burada hep beraber içeceğiz.’’
Sonraki yıllarda her 26 Mart akşamı Eski Rumelihisarı Avcılar Lokantası’nda toplanılarak ölmeme günü kutlanacak, gecenin sonunda imzalanan şişeler en umutsuz olana emanet edilecektir.
O masadan kalan ve son imzalı şişenin sahibi fotoğrafçı İsa Çelik’in anlattığına göre ise asıl hikaye daha az dramatiktir. Oturmuş yemek sofrasında dertleşirken bir dostları çıkagelir. Tombalacı İsmet diye bilinen bu adamın canı bir şeylere fena halde sıkkındır. Neden olduğunu söylemeyince Tomris Uyar masaya bir büyük şişe ister. “İsmet önümüzdeki yıl bugüne kadar bu şişeyi muhafaza edeceksin ve önümüzdeki yıl bu rakıyı burada açıp içeceğiz” der. Ancak İsmet’in o şişeyi içip yerine başka şişe koyacağını düşünen İsa Çelik verilen şişeyi kağıtla kaplar. Masadaki herkesin imzaladığı kağıdı sıkıca bantlarlar ve gelenek böylece başlamış olur.
Hikayesi ne olursa olsun, yetmişlerin sonunda başlamış olan bu gelenek 1985 yılına kadar sürer. O yıl, Turgut Uyar son Ölmeme Günü’nü kutladıktan sonra Ağustos ayında hayatını kaybeder. Turgut Uyar’ın ardından bir daha Ölmeme Günü kutlanmaz.
“Öldüğü gün
Hepimizi işten attılar.”
-Cemal Süreya, ‘Turgut Uyar’ adlı şiirinden…
