Küçük çocuklar neden kardeşleri için bakıcılık yapmamalı?

Bakıcılık genellikle küçük şeylerle başlar. "Küçük kardeşine bir süre göz kulak ol", "iki dakika kardeşinle ilgilen ben hemen döneceğim", "kardeşin ağlıyor gidip bir bak" gibi...

İlk başlarda bu çok fazla sorun teşkil etmez çünkü görevler küçük, süreler kısadır. Ancak sonralardan bu olay evden dışarı çıkmaya ve sokakta çocukları birbirine emanet etmeye doğru gider. Bu durumlar yine ilk başta korkutucu gelmese de, bir gün kardeşlerden biri diğerine küçük de olsa bir hasar verir, küçük çocuk hemen bunu atlatsa da büyük çocuklar için travmaya sebep olur.

Eğer çocukların aralarında yaş farkı 12 yıldan az ise kardeş bakıcılığının ilk dezavantajı şudur: Büyük çocuk küçük çocuğun üstesinden fiziksel olarak gelemez.

Anne yemeği pişirirken yanında kardeşine göz kulak olmaktan bahsetmiyorum. Çocukları yalnız bırakıp yürüyüşe çıkmak, bir süre eve dönmemek, marketten "hemen" birşey alıp dönmek kastettiğim. Böyle durumlarda 5 dakika bile hayatınızda çok şey değiştirebilir.

Bazılarınızın "biz küçükken birbirimize baktık, kardeşlerime ya da bana hiçbir şey olmadı" dediğini duyar gibiyim. Ancak olabilirdi de. Hastanede çalıştığım dönemlerde; boğaza kaçan oyuncaklar, buruna sokulan nesneler, makasla şakalar, ütüyle/kaynar suyla kazalar, camdan düşmeler gibi birçok kötü hadise ile karşılaştım.

Şunu kabul etmelisiniz ki, yedi yaşındaki bir çocuk, beş yaşındaki bir çocuğun tehlikeli davranışlarda bulunmasını engelleyemez. Hatta kimi durumlarda oyun amaçlı birbirlerini teşvik bile edebilirler. Her ebeveyn, bir çocuğun potansiyelini bilmeli ve ona fazla yüklenmemelidir.

Nitekim çocukların arasındaki yaş farkı 12 yıl veya daha fazla ise; büyük olan kardeş tam teşekküllü bir bebek bakıcılığı yapabilir. Ancak yalnızca açık bir anlaşmaya varıldığı ya da ödeme yapıldığı sürece. Burada ödeme derken anlatmak istediğim ona sorumluluk verildiğini açıkça kavratmaktır. Bu dilerseniz maddi dilerseniz takas sistemiyle olabilir ancak bir ergenin dikkatini alabilmek için onu sorumluluk duygusu verip, kaybettiği zamanını telafi etmeniz gerekir. Aksi taktirde kardeşine bakarken aklı sadece ertesi gün giyeceği kıyafette, hoşlandığı insanda ya da gitmek istediği partide olacaktır.

Bunun dışında deneyebileceğiniz bir başka yöntem ise, ki bunun daha sağlıklı olduğunu düşünüyorum, bakıcılık işini mantık çerçevesinde bırakarak ondan "yardım istemek" olacaktır. Bu şekilde haftada 1-2 gün sadece birkaç saatliğine kardeşine bakmak onda "sorumluluk ve birlik" hisslerini uyandıracaktır.

Bakıcılık isterken ebeveynlerin hatırlaması gereken en önemli şey, ikinci çocuğu tamamen kendi istekleriyle yapmış olduklarını hatırlamaktır. Bu anne ve babanın seçimi ve sorumluluğudur. Kimse bu sorumluğu bir çocuğa yıkarak ondan iyi bir bakıcı olmasını bekleyemez. Sonuçta anlamalısınız ki kaç yaşında olursa olsun, onlar hala birer çocuktur...

Kaynaklar: brightside.me, mel.fm