BİZE ULAŞIN
Krep ve pastırmadan oluşan kahvaltımızı bitirince, evin çeşitli köşelerine dağılan çocuklarımı izliyorum. Eşim ise bebekle birlikte kanepeye yerleşiyor. Ben masayı temizlemeye başlarken bebeğin onun kollarında kıkırdamasını gülümseyerek izliyorum. Mutfağımdaki makamımda duruyorum ve kendimi 7 gün 24 saat burada görevdeymiş gibi hissediyorum. Her gün, tüm gün boyunca, dolapları doldurup boşaltıyorum, bulaşıkları yıkıyorum, temizlik yapıyorum ve yemek hazırlıyorum.
Ve bu şekilde gülümsemem yavaş yavaş ortadan kayboluyor. Kendi kendime şunu düşünüyorum: Eğer yemekten sonra hepimiz ortalığı toplayıp temizlemeye girişsek işler daha hızlı bitmez mi? Böylece hepimiz birlikte dinlenebilirdik. Eğer çocuklarım temizlik yapmakla sorumlu tek kişinin anne olmadığını öğrenirse daha iyi olmaz mı? Paylaştığımız mekanların düzenlenmesinin ortak sorumluluğumuz olarak görmek daha iyi olmaz mı?
Ve bunları dile getirdim.
Doğurduğum dört küçük adama seslendim. “Hey millet! Haydi hep birlikte ortalığı toplamaya girişelim. Böylece her şey daha hızlı olacak ve bitince birlikte bir oyun oynayabileceğiz!”
Cevap yok.
Hayal kırıklığına uğradığımı fark eden eşim, kanepeden kalkarak şöyle dedi: “Haydi çocuklar, ortalığı toplamada hepimiz anneye yardım ediyoruz!”
Ve çocukların bir şekilde motive olduğunu ve şimdiye kadar korkunç bir hata yaptığımızı fark ederek kendimi suçlu hissettim. Çünkü temizlik (evimizdeki her türü temizlik) bana “yardımcı olmak” için olmamalı.
TEMİZLİK (EVİMİZDEKİ HER TÜRLÜ TEMİZLİK) BANA “YARDIMCI OLMAK” İÇİN OLMAMALI
Ev temizliğinin evde oturan bir anne olarak sadece bana düşmediğini ve genel olarak buna aldırmadığımı belirtmek istiyorum. Ben, küçük yaştaki çocuklarımla birlikte evdeyim ve ev işini diğer işlerden daha “az” bir iş olarak görmüyorum. Bu, aileme verdiğim önemli bir hizmet ve bunu yapmaktan mutluyum.
Ama asıl sıkıntı şu ki, anne olduğum için temizlik sadece benim sorumluluğum değil.
Her aile farklıdır ve her ailede roller ile sorumluluklar farklı şekilde paylaşılır. Ama bizim evimizde, ben sürekli çalışıyorum ve evde oturup çocuklarımla ilgilenirken eve eşimle aynı derecede faydam var. Tüm bunları halletmek için işlerinde yeni bir düzenleme yapmam gerekiyor. Her gün ne kadar temizlik yapabileceğimi programlıyorum. Gündüzleri çok da fazla temizlik yapamadığımı söylememe gerek yok.
Bu da temizliği, eşimin temiz bir eve gelmesi için onun işte olduğu günün “görünmeyen” saatlerinde yapmak yerine diğer işlerden arta kalan zamanda, geceleri ve hafta sonları yapmak anlamına geliyor. Hatta çok umutsuz olduğum bir zamanda bir yardımcı tuttum.
Ve şunları fark ettim:
EVİMİZLE İLGİLENMENİN ÖNEMLİ BİR İŞ OLDUĞUNUN VE BU NEDENLE HEPİMİZİN KATKIDA BULUNMASI GEREKTİĞİNİN FARKINDA OLAN ÇOCUKLAR İSTİYORUM.
Bu oldukça zor çünkü değer bilmez biri gibi görünmeyi istemiyorum ve bir evlilikte kimin ne yaptığını karşılaştırmanın ve kıyas yapmanın doğru olmadığını düşünüyorum. Ama aynı zamanda bunun, özellikle de iki eşin de çalışması durumunda geri dönülmesi zor, tehlikeli bir bölge olduğunun da farkına vardım. Sadece yapılması gerekenleri yapmak yerine “anneye yardımcı olmak” için ev işlerini yapmamız gerekiyor.
Eşimden “benim için” çamaşırları asmasını veya çocuklarımdan “benim için” oturma odasını toplamalarını ya da eşimden “benim için” çocukların masada sessiz oturmalarını sağlamasını her istediğimde kendimi, bir anne olarak görevlerimi başarıyla yerine getirememiş gibi hissediyordum. Aslında, ev işlerini yapmanın önemsiz, değersiz bir şey olduğunu veya sadece anne söylediği için yapıldığını düşünen çocuklar yetiştirmek istemiyorum.
Evimizle ilgilenmenin önemli bir iş olduğunun ve bu nedenle hepimizin katkıda bulunması gerektiğinin fakında olan çocuklar istiyorum. İşlere gömüldüğüm bir anda temizlemek için banyoya giren ve daha fazlasını yapan eşime teşekkür eder miyim? Tabii ki. Sadece benim hoşuma gitmesi için yerleri temizleyerek beni şaşırttıkları zaman çocuklarıma da övgülerimi sunar mıyım? Kesinlikle.
Çok geç olmadan evimizdeki temizlik düzenini değiştirmeye karar verdim. Bu sadece benimle, eşimle veya evliliğimle ilgili bir şey değil, çocuklarımızı yetiştirmekle ilgili bir durum. Örnek olarak onlara ailelerin birlikte nasıl yaşadığını göstermekle ilgili. Kimin ne yaptığının veya cinsiyetlerin rollerinin ne olduğu önemli değil. bana göre, oldukça basit bir gerçek var o da; aile olarak hepimizin bir arada yaşıyor olmamız.
Bazı günler kendimi asla kazanamayacağım bir savaşta gibi hissediyorum ve kaçmak istiyorum. Çocukların oturma odasını sadece anneleri için toplamaması veya yerleri sadece onun için silmemesi, eşlerin çamaşırları sadece eşleri içi katlamaması gerektiğine inanıyorum — biz bunların tümünü birbirimiz için yapıyoruz çünkü biz bir aileyiz.
