BİZE ULAŞIN
Hicri takvime göre Receb ayında idrak edilen Miraç Kandili, bu sene de 10 Mart Çarşamba gecesi gerçekleşecek. İslamiyet'te peygamberimiz Hz. Muhammed'in (S.A.V) göğe yükselmesi olayı olarak bilinen ve bu sene Mart ayına denk gelen Miraç Kandili'nin anlamının ne olduğu ve neden kutlandığı vatandaşlar tarafından merak ediliyor. İşte Miraç kandilini anlamı nedir, Miraç kandilinin önemi nedir gibi sorular ve yanıtları...
Diyanet'in yayınladığı dini günler takvimine göre Miraç Kandili 2021 yılında 10 Mart 2021 Çarşamba günü idrak edilecek. Bugün aynı zamanda Receb ayının 26. gününe denk geliyor.
Miraç kelimesi “Yükselmek ve göğe yükselmek” gibi anlamlar taşımaktadır. Peygamberin Mirac’a yükseldiği gecenin idrak edildiği gün ise Miraç Kandili olarak bilinmektedir. Bu kutsal günle ilgili Diyanet’ten yapılan açıklamalar ise şöyle; Miraç, Mekke döneminde, risaletin zor zamanlarında, Sevgili Peygamberimizin, bir gece, Mescidi Haramdan Mescid-i Aksa’ya, oradan da semaya yaptığı ve Yüce Yaratan’ın sonsuz kudretinin eserlerini temaşa ettiği hikmet yüklü yolculuğu ifade ediyor.
Yeryüzünün iki mübarek mabedi olan, Mescid-i Harâm ve Mescid-i Aksâ’dan göklere uzanan bu kutlu yolculuk, Peygamberimizin şahsında insanlığın önüne açılan büyükçe bir ufuk, Allah’ın rahmetine, azametine ve kudretine görkemli bir şahitlik, varlığın özüne ve anlamına yapılan ciddi ve samimi bir yolculuk olarak biliniyor.
“Allahım! Senden hidayet, takva, iffet ve(başkalarına muhtaç olmayacak) zenginlik niyaz ediyorum.” (Müslim, Dua, 72)
“Allah’ım! Senden senin sevgini ve beni sana yakın kılacak herkesi sevmeyi bana nasip etmeni niyaz ediyorum.” (Tirmizi, Daavat, 73)
“Allah’ım! Beni güzellikler işleyip müjdesine nail olanlardan, kötülük işlediklerinde de bağışlanma dileyenlerden eyle.” (İbn Mace, 57)
“Allah’ım! Doğru söyleyen bir dil ve teslim olmuş bir kalp lütfetmeni istiyorum.” (Tirmizi, Daavat, 23)
“Ya Rabbi! Sen affedicisin, affetmeyi seversin, beni affet.” (İbn Mace, Dua, 5)
“Ey kalpleri evirip çeviren Allahım! Kalbimi dininde sabit kıl.” (Tirmizi, Daavat, 124)
